Κάθε χρόνο, τις τελευταίες ημέρες του Δεκέμβρη γράφω. Γράφω για τη χρονιά που πέρασε, τι είδα, τι μου άρεσε, τι αισθάνθηκα. Κάνω τον απολογισμό του έτους μέσω εμπειριών. Το 2020 ήταν από μόνο του ένα έτος εμπειρίας. Δυσάρεστη πολλές φορές. Ήταν ή μάλλον είναι η χρονιά όπου δεν μετριέται σε ταξίδια, σε νέους τόπους, σε νέους ανθρώπους, σε στιγμές.

Μετριέται σε κρούσματα, σε lockdown, σε μέρες μέχρι να ανοίξουν τα μαγαζιά, ή τα εστιατόρια, ή σε μέρες μέχρι να ξανακλείσουν, μετριέται σε μπουκαλάκια αντισηπτικού και μάσκες. Μάσκες μιας χρήσης ή και όχι. Μετριέται και σε αριθμούς για έξοδο και σε sms. Σε ακυρωμένα εισιτήρια, σε ακυρωμένα σχέδια, σε ακυρωμένες συναυλίες και ταξίδια. Μετριέται σε στιγμές που δεν ζήσαμε και σε ανθρώπους που δεν μπορέσαμε ή και δεν μπορούμε να δούμε. Μετριέται στις μέρες που δεν πήγαμε σινεμά. Το χειρότερο απ’ ‘όλα όμως, είναι ότι μετριέται και σε θύματα. Θύματα μιας πανδημίας. Γιατί το 2020 μπήκαμε όλοι σε ‘’παύση’’, εξαιτίας αυτής.

Μετριέται όμως και σε στιγμές. Πολύτιμες πλέον. Στιγμές που μπορεί πριν τον Μάρτιο του 2020 να τις θεωρούσαμε δεδομένες, καταλάβαμε όμως όλοι, ότι δεν είναι. Δεν μπορώ παρά να είμαι ευγνώμων, που έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες κατάφερα και ταξίδεψα. Σε μέρη παλιά και καινούρια, άγνωστα και μη. Και αυτό τον απολογισμό επιλέγω να κάνω σήμερα. Των ταξιδιών που έκανα. Γιατί, ακόμα και όσα δεν έγιναν, (που είναι πολλά, πιστέψτε με), θα γίνουν όταν είναι η στιγμή τους. Γιατί τελικά, ίσως το 2020 δεν ήταν.  

Μια ανάσα πριν αλλάξει η ζωή όλων μας, τον Μάρτιο, (συγκεκριμένα 5 μέρες πριν ‘’ΤΗΝ αλλαγή’’), βρέθηκα στην πάντα αγαπημένη Κωνσταντινούπολη. Ήταν και η τελευταία φορά που βρέθηκα ανάμεσα σε κόσμο, πολύ κόσμο, χωρίς να κοιτάζω καχύποπτα και να νιώθω φόβο.

Τον Ιούνιο, είχα την ευκαιρία μέσω του Travel Vibe, της ταξιδιωτικής κοινότητας που είμαι περήφανο μέλος, να βρεθώ στον Τυρό και να συνεργαστώ με το αγαπημένο πλέον ΔΗΩ Guesthouses.

Τον Ιούλιο, έκανα ένα ταξίδι αστραπή προς την Αίγινα.

Και η πάντα αγαπημένη Τήνος φυσικά δεν έλειπε από το πρόγραμμα. Έτσι τον Αύγουστο είχε την τιμητική της.

Τέλος, τον Σεπτέμβριο, σε συνεργασία με τον Ξενώνα Πετρίτη, βρέθηκα στη Μάνη. Ένα μέρος όπου το είχα από καιρό στην bucket-list μου. Δεν γνώρισα μόνο έναν πανέμορφο τόπο. Γνώρισα και φιλοξενήθηκα και σε ένα φανταστικό κατάλυμα, όπου θα επιστρέψω σίγουρα.

Και από τον Σεπτέμβριο και μετά; Προσμονή. Προσμονή για τα καλύτερα που θα έρθουν. Γιατί δεν μπορεί, υπάρχει φως εκεί έξω. 2021, να είσαι καλό μαζί μας.

Καλή Χρονιά!

Ε.Φ.

*Disclaimer: Το post δεν είναι χορηγούμενο. Το κείμενο βασίζεται αποκλειστικά σε προσωπική άποψη και εμπειρία. 

*Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση του κειμένου και του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου. (ν.2121/1993)