Σκέψεις εν μέσω καραντίνας κορωναϊού
Ημερολόγιο Καραντίνας Ημέρα 3η,
Είναι Κυριακή. Είναι η 3η επίσημη μέρα καραντίνας. Καμπάνιες παντού για να μείνουμε σπίτι, καταιγισμός πληροφοριών αναφορικά με τον ιό, τρόμος, φόβος, άγνοια, επιλογή να αγνοήσεις τα πάντα, επιλογή να φιλτράρεις τα νέα που έρχονται από παντού, επιλογή να κάτσεις σπίτι, επιλογή να σώσεις ό,τι μπορεί να σωθεί. Επιλογή. Μαγική λέξη. Υποδηλώνει ελευθερία βούλησης. Κατά πόσο όμως είναι όλα μια επιλογή. Και κατά πόσο η επιλογή του άλλου μπορεί να θέσει εμένα ή εσένα σε κίνδυνο; Άρα κατά πόσο η επιλογή σε αυτό εδώ το μείζον ζήτημα που έχει προκύψει, την πανδημία, είναι ένα ‘’αγαθό’’ που όλοι έχουμε;
Θα εξηγήσω λοιπόν αγαπητό μου ημερολόγιο καραντίνας, όσο πιο απλά και σύντομα μπορώ τι ακριβώς εννοώ. Μιας και την τελευταία εβδομάδα είμαι έξαλλη. Όχι με ό,τι συμβαίνει. Είμαι έξαλλη με τους ανθρώπους που δυστυχώς μεγάλη μερίδα από αυτούς βγάζει τον πραγματικά χειρότερο εαυτό της. Ξέρω ότι συνήθως κρατούσα ημερολόγια νησιών, ταξιδιών, πόλεων, εκδρομών. Αυτά θέλω να συνεχίσω να κρατάω. Αυτά τα ημερολόγια είναι που θέλω να συνεχίσω να ενημερώνω. Και αυτά θα συνεχίσω να γράφω στο σύντομο μέλλον.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από που να αρχίσω. Από όλους αυτούς τους ανθρώπους που ενώ υπάρχει καραντίνα εν εξελίξει και γενική οδηγία όσοι μπορούμε να μένουμε σπίτι εκείνοι κυκλοφορούν έξω, γεμίζουν παραλίες, πάρκα, οργανώνουν πικνίκ και γενικά συνωστίζονται όχι σε εσωτερικούς χώρους πλέον αλλά σε εξωτερικούς;
Ή μήπως με όλους αυτούς που συνωστίζονται στα σουπερμάρκετ και εξαφανίζουν τα προϊόντα σαν να μην υπάρχει αύριο;
Ή μήπως να συνεχίσω με όλους αυτούς τους ανθρώπους που στοχοποιούν αυτές τις ημέρες όσους τύχει να μιλήσουν για κάποιο ταξίδι, να ανεβάσουν μια φωτογραφία από κάποιο ταξίδι, τολμούν να προτείνουν κάποιο προορισμό ή έστω συνεχίζουν να ονειρεύονται να γνωρίζουν τον κόσμο από κοντά όταν όλα αυτά θα είναι παρελθόν;
Ή μήπως με όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχουν ίχνος παιδείας, κοινωνικής και ατομικής ευθύνης και εν μέσω πανδημίας και ενώ οι ειδικοί φωνάζουν ότι με το παραμικρό σύμπτωμα, όχι απαραίτητα κορωναϊού, αλλά με το παραμικρό σύμπτωμα οποιασδήποτε ίωσης να μείνουν σπίτι, εκείνοι συνεχίζουν να έρχονται στη δουλειά και να θέτουν άλλους στον οποιοδήποτε κίνδυνο χωρίς να νοιάζονται καν; Που ξέρουν να κοροϊδεύουν μόνο και να ειρωνεύονται και να λένε περιπαιχτικά στον υπάλληλο που ΔΕΝ παρουσιάζει ΚΑΝΕΝΑ σύμπτωμα ότι αν φοβάται τόσο πολύ να πάρει ο ίδιος άδεια, (αναρρωτική, κανονική, άνευ αποδοχών), για να λείψει ΕΚΕΙΝΟΣ από την εργασία του και ΟΧΙ ο αυτός που παρουσιάζει συμπτώματα οποιοσδήποτε ίωσης.
‘Η καλύτερα θα ήταν να αναφερθώ στον κάθε ανεύθυνο εργοδότη εκεί έξω που δεν έχει πάρει ακόμα κανένα μέτρο για να προστατέψει τους εργαζόμενους του μιας και νοιάζεται μόνο για το κέρδος της επιχείρησής του; Που όχι μόνο δεν έχει πάρει κανένα μέτρο, αλλά δεν ενθαρρύνει κιόλας όσους είναι ψιλό-άρρωστοι να κάτσουν σπίτι, όσους κάνουν δουλειά που μπορεί να γίνει από το σπίτι να δουλεύουν από εκεί ή έστω να αλλάξει λίγο τα ωράρια για να αποφευχθεί ο ταυτόχρονος συνωστισμός;
Όλα τα παραπάνω τα έχω δει να συμβαίνουν γύρω μου και τα βιώνω και στο εργασιακό μου περιβάλλον. Δυστυχώς. Και απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι με τον άνθρωπο 3ης ηλικίας ή ευπαθής ομάδας που θα βγει έξω, θα κάτσει στα παγκάκια με τους φίλους του ή θα πάει στην παραλία και γενικά θα συγκεντρωθεί σε εξωτερικό χώρο τη στιγμή που νέοι άνθρωποι μένουν σπίτι τους για να προστατέψουν τους εαυτούς τους αλλά κυρίως τα άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (όπως άτομα μεγάλης ηλικίας). Απογοητεύομαι με τους γονείς που παίρνουν τα παιδιά τους και βγαίνουν βόλτα στο Φλοίσβο και με τους νέους που νομίζουν ότι το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημίων είναι ευκαιρία για διακοπές. Απογοητεύομαι με τον συνάδερφο ο οποίος κρατάει μια στάση ”ωχδερφισμού” και δεν νοιάζεται για τον διπλανό του παρά μόνο για την πάρτη του και απογοητεύομαι πιο πολύ από τον εργοδότη που ξέρει να έχει μόνο απαιτήσεις από τον υπάλληλο αλλά μαύρα μεσάνυχτα όσον αφορά τις υποχρεώσεις του προς αυτόν σε θέματα υγείας και ασφάλειας.
Αγαπητό μου ημερολόγιο καραντίνας, δεν ήθελα να είναι όλο αυτό ένα κείμενο αγανάκτησης και στοχοποίησης ανθρώπων. Είναι περισσότερο ένα κείμενο παρατήρησης των γεγονότων της 3ης ημέρας σε καραντίνα και ίσως είναι και λίγο ένα κείμενο αγανάκτησής μου από όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου.
Ο κόσμος δεν τελείωσε. Θα έχουμε χρόνο να βγούμε έξω, να κάνουμε βόλτες με τους φίλους και τα παιδιά μας, θα έχουμε ήλιο και ζέστη όλο και περισσότερες ημέρες από εδώ και πέρα γιατί ζούμε σε μια τέτοια, ευλογημένη για πολλούς χώρα. Τα πάρκα και οι παραλίες θα παραμείνουν στη θέση τους, ακόμα και αν τα στερηθούμε για λίγες ημέρες. Τα σουπερμάρκετ θα παραμείνουν ανοιχτά όλες τις ημέρες λειτουργίας τους και εμείς δεν θα ξεμείνουμε ούτε από μακαρόνια ούτε από χαρτί υγείας. Οι θέσεις εργασίας μας θα μας περιμένουν αν για λίγες ημέρες πάρουμε αναρρωτική άδεια σε περίπτωση που εμφανίζουμε κάποιο σύμπτωμα. Και σίγουρα μετά την άδεια θα επανέλθουμε πιο δυνατοί και πιο δημιουργικοί. Η επιχείρησή σου εργοδότη θα είναι εδώ και αύριο και κάθε μέρα και θα σου βγάζει χρήματα αρκεί πρώτα να έχεις φροντίσει να μείνουν υγιείς οι εργαζόμενοί σου. Εσύ που μέχρι τώρα σου άρεσε να διαβάζεις ταξιδιωτικά άρθρα και blog δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσεις. Σκοπό όλα αυτά έχουν να σε εμπνεύσουν κι εσένα να δεις τον κόσμο εκεί έξω και σε λίγο καιρό που θα ταξιδεύουμε πάλι άφοβα θα δεις τι έμπνευση αποτέλεσαν όλο αυτό το διάστημα. Άλλωστε, το να διαβάζεις ταξιδιωτικά άρθρα δεν αποτελεί από μόνο του μια μορφή ”ταξιδιού” ανάμεσα σε λέξεις και ωραίες εικόνες; Τι καλύτερο λοιπόν να ταξιδέψεις λίγο, χωρίς κίνδυνο αυτές τις μέρες;
Επειδή λοιπόν ο κόσμος δεν τελείωσε, και δεν θέλω να τελειώσει, και δεν θέλεις ούτε κι εσύ, καλό θα ήταν έστω για μια φορά να συμμορφωθούμε με όλα τα μέτρα που φροντίζει να παίρνει η πολιτεία για εμάς. Τόσα χρόνια παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε τους σωστούς ανθρώπους να πάρουν τα σωστά μέτρα. Μην αποδείξουμε περίτρανα σε όλους ότι τελικά εμείς, εμείς οι ίδιοι οι άνθρωποι είναι που δεν μπορούμε να είμαστε νομοταγείς. Τόσα χρόνια παραπονιόμαστε ότι δεν έχουμε αρκετό χρόνο για εμάς, για να κάτσουμε σπίτι, με την οικογένειά μας, τα παιδιά μας. Τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία εμείς την πετάμε και τρέχουμε σαν τρελοί να φύγουμε μακριά από το σπίτι, μακριά από την οικογένεια, μακριά από τα παιδιά. Μήπως τελικά τόσα χρόνια εμείς είχαμε το πρόβλημα και καμία κυβέρνηση, κανέναν τρελό ωράριο, καμία υποχρέωση που μας κρατούσε μακριά από το σπίτι και τους οικείους μας και κανένας κόσμος που τρέχει πολύ γρήγορα και εμείς τρέχουμε να τον προλάβουμε;
Αγαπητό μου ημερολόγιο καραντίνας σε κούρασα με τις 900+ λέξεις μου. Θέλω όμως να μπορώ να ονειρεύομαι τα επόμενα ταξίδια μου χωρίς να με κρίνουν όλοι σαν την πηγή του κακού. Θέλω να μπορώ να προστατεύω όσους έχουν ανάγκη αλλά θέλω να θέλουν και οι ίδιοι να προστατευτούν αλλιώς, ποιο νόημα θα έχει η δική μου η θυσία; Θέλω να μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που με σέβονται όπως τους σέβομαι και με εργοδότες που ξέρουν όχι μόνο το καλό της επιχείρησης αλλά και του εργαζόμενου.
Ο πλανήτης και το σύμπαν γενικά μας λέει να το πάμε λίγο πιο αργά. Να πατήσουμε μια μικρή παύση στους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς μας και να ενωθούμε όλοι μαζί για ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που θα μας βρει όλους εδώ. Ίσως διαφορετικό αύριο αλλά σίγουρα θα έρθει και καλό θα είναι να είμαστε και εμείς διαφορετικοί. Διαφορετικοί προς το καλύτερο. Ας μην αγνοήσουμε αυτό το μήνυμα αυτή τη φορά. Γιατί όλοι έχουμε μόνο μια επιλογή. Να σωθούμε. Και αν δεν σώσεις πρώτα τους άλλους αυτή τη φορά, δεν θα σωθείς ούτε εσύ.
Ε.Φ.
*Disclaimer: Το post δεν είναι sponsored/χορηγούμενο. Αφορά καθαρά προσωπική άποψη και δεν έχει σκοπό να θίξει κάποιον ή να στοχοποιήσει ομάδες ανθρώπων.
*Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση του κειμένου και του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου. (ν.2121/1993)
15/03/2020
