Μάνη. Η Μάνη. Διάβαζα και άκουγα τόσα γι’ αυτόν το τόπου που βρίσκεται στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου. Τον φανταζόμουν γεμάτο κάστρα, πύργους, ιστορία. Βγαλμένο από τις Αόρατες Πόλεις του Ίταλο Καλβίνο. Γεμάτο μυστήριο και άγρια ομορφιά που σου κόβει την ανάσα.  Βρέθηκα στη Μάνη σε μια περίεργη συγκυρία. Εν μέσω μιας πανδημίας και επιπλέον, τις ημέρες όπου ένας κυκλώνας θα χτυπούσε την Ελλάδα. Και δεν θα άλλαζα τίποτα. Δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί ήταν όλα εκεί. Όλα όσα φανταζόμουν ότι θα δω και ακόμα περισσότερα.  Τα κάστρα, οι πύργοι, τα πετρόκτιστα, το πράσινο, ο βράχος και η πέτρα και η απέραντη θάλασσα. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική που με μαγεύει, τα γραφικά χωριά με τις αμέτρητες βουκαμβίλιες και οι άνθρωποι. Σε συνδυασμό με τον καιρό που φέρνει συνήθως ένας κυκλώνας, το σκηνικό ήταν ακριβώς όπως θα ταίριαζε στη Μάνη. Γεμάτο μυστήριο, σαν βγαλμένο από ταινία. Και δεν θα άλλαζα τίποτα. Ένα πράγμα μονάχα. Να είχα ήδη προγραμματισμένη την επόμενη επίσκεψή μου. Ε.Φ.

*Disclaimer: Το post δεν είναι χορηγούμενο. Το κείμενο βασίζεται αποκλειστικά σε προσωπική άποψη και εμπειρία. Ευχαριστώ τον Ξενώνα Πετρίτη για τη φιλοξενία στην περιοχή. Μπορείς να δεις περισσότερα ταξίδια μου εδώ

*Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση του κειμένου και του περιεχομένου χωρίς τη συγκατάθεσή μου. (ν.2121/1993)